31 Οκτωβρίου 2014

Το κουτί των αναμνήσεων

Καλησπέρα καλά μου φιλαράκια!

Τι κάνετε; Αυτή η εβδομάδα πέρασε πολύ γρήγορα. Τη Δευτερα είχαμε την γιορτή στο σχολείο για την Εθνική μας γιορτή .Την Τρίτητη μέρα της Αργίας  πήγαμε βολτούλα στους κουμπάρους μας στην Λούτσα. Φαγητό, γλυκό και πολύ κους κους δίπλα στο τζάκι. 

Τετάρτη πήγαμεμε το σχολείο στο θέατρο . Δεν προλάβαμε να μπούμε και πολύ στην τάξη γιατί φάγαμε δε ξέρω και εγώ πόση ώρα στη διαδρομή. Welcome to Athens.... Πάνω απο 1 ώρα στο λεωφορείο για να πάμε και άλλη τόση στην επιστροφή.

Ας μπω όμως στο θέμα μας...

Κάθε χρόνο την τελευταία μέρα της σχολικής χρονιάς μέσα στην τάξη ρωτάω τα παιδιά ποια ήταν η πιο όμορφη ανάμνηση , ποια ήταν εκείνη η στιγμή που θυμούνται... Φέτος πήρα την ιδέα απο την Ασπα αλλά αντί να έχουμε το βάζο των αναμνήσεων έχουμε το κουτι των αναμνήσεων. Βάζο θα ήταν δύσκολο να έχουμε έτσι έντυσα μια κούτα με χαρούμενες φατσούλες και ...έτοιμο!!!
Θα γράφουμε σε χαρτάκια όμορφες στιγμές της ημέρας που πέρασε και τα ρίχνουμε μέσα στο κουτί. Το κουτί θα το ανοίξουμε πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. Θα καθίσουμε στο χαλί και στα μαξιλαράκια μας, θα έχουμε μουσική υπόκρουση Χριστουγεννιάτικα  τραγούδια και θα θυμηθούμε ό,τι όμορφο περάσαμε. Τη νέα χρονιά θα το συνεχίσουμε .....


Στο πλάι του κουτιού κόλλησα μια θήκη απο cd και έβαλα μέσα μικρά χαρτάκια για να μη σκίζουν τα παιδιά σελίδες απο τετράδια ή να μου ζητάνε συνεχώς κόλλες Α4. Είναι έτοιμα λοιπόν για όποιον θέλει να γράψει.




Δεν είναι υποχρεωτικό να γράφουμε κάθε μέρα. Δεν υποχρεωτικό να γράφουμε γενικά. Προς το παρόν είναι παιδιά που γράφουν κάθε μέρα. Αρκετά παιδιά. Αλλα γράφουν πιο σπάνια αλλά μέχρι τώρα γράφουν όλα.....Ανυπομονώ να το ανοίξουμε τα Χριστούγεννα!!!

Ακόμα να φτιάξουμε το πάνω μέρος :)


Καλό Σαββατοκύριακο!!!















19 Οκτωβρίου 2014

Στο τρένο....

Παρασκευή μεσημέρι γυρνάω απο το σχολείο. Φορτωμένη με χαρτόνια για να φτιάξω 26 κουκουβάγιες και 26 βατραχάκια. Μαζί και ένα πακέτο φωτοτυπίες για διόρθωμα.Μέσα στην καλη χαρά αφού είναι Παρασκευή. Εντάξει αγαπάω το σχολείο, αγαπάω τους μαθητές μου, αλλά αγαπάω και τα Σαββατοκύριακα , τις διακοπές, τις αργίες. 
 Μπαίνω στον Ηλεκτρικό, κάθομαι και ξεκινάω διάβασμα. Νέα συνήθεια αυτή. Διαβάζω μέσα στα ΜΜΜ.Και το πρωί και το μεσημέρι. Περνάει απίστευτα γρήγορα η ώρα. Στο λεωφορείο δε το κάνω γιατί θα χάσω τη στάση και θα χαθώ γενικότερα. 

Δίπλα μου κάθεται μια κοπέλα που διαβάζει το ιστολόγιο της αγαπημένης μου φίλης Μαμάς Μαμαδοπούλου. Όση ώρα ήταν μέσα στο τρένο αυτό διάβαζε. Εδώ το είχα να της πω "εεεε είναι φίλη μου" αλλά αν έπεφτα σε καμιά περίεργη θα με έλεγε αδιάκριτη οπότε δε μίλησα. Δε μίλησα και για ένα ακόμα λόγο.
Δυο στάσεις μετά κάθεται απέναντι μου μια κοπέλα και λίγο μετά δίπλα της μία γνωστή της. Αρχίζουν την κουβέντα και ακολουθεί ο διάλογος....

-Είσαι πάλι στο γραφείο που ήσουν ε; Στον βουλευτή;
-Ναι, ναι. Εσύ;
-Και εγώ τα ίδια. Ευτυχώς τελευταία στιγμή με πήρε και μένα στο τσακ. Πήγες καθόλου σχολείο;
-Όχι καλέ. Σιγά μην πάω. Το ήξερα απο νωρίς εγώ.
                              Μπλα μπλα μπλα κάτι άσχετα.....

-Λένε πως θα τις κόψουν τις αποσπάσεις. Φωνάζουν όλοι για τους βυσματίες , τα κλασσικά δηλαδή. Ελπίζω να προλάβω να πάρω μετάθεση. Τώρα τους έπιασε όλους ο πόνος.
-Ναι τα ακούω και εγώ αλλά σιγά μη τις κόψουν ρε. Αποκλείεται. Πάντα θα υπάρχει τρόπος. Ελπίζω και εγώ να πάρω τη μετάθεση. Αλλη όρεξη δεν ειχα να πάω στο κατσικοχώρι να κάνω μάθημα τα βλαμμένα.

Μπλα μπλα μπλα
...και ακούω και την Μαρία ξέρεις που είναι στο .... και μου λέει πως ποτέ δε άφηνε την τάξη της και τα παιδιά. Το πόσο δημιουργική νιώθει , για αγάπες και λουλούδια.Βλακείες.
-Ναι ας είχε και αυτή τον τρόπο να δω τι θα έλεγε.Η ψωνάρα. Να τανε η ζήλεια ψώρα...Μετά άρχισαν τα άσχετα....


Τώρα να σας πω πως έβραζα απο θυμό; Να σας πω πως μου ήρθε να τους την πω; Να τους φέρω τα χαρτόνια που κρατούσα και τις φωτοτυπίες στο κεφάλι;Τίποτα δεν έκανα αλλά απο τα νεύρα μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.

Γιατί πέρυσι πέρασα μια χρονιά μακρυά απο τον άντρα μου. Να μετράω τις μέρες για να τον δω. Και τι ήθελα; Αντί να δουλεύω στην Κρήτη θα δούλευα στην Αθήνα.
Γιατί φέτος πολλές οικογένειες ζουν ακόμα χωριστά και εγώ νιώθω τυχερή.
Γιατί συνάδελφος μου πέρυσι ζούσε αλλού αυτή, αλλού ο άντρας της και άλλού το μωρό της.
Την ίδια στιγμή που όσοι είχαν το μέσο ήταν στον τόπο τους και στις οικογένειες τους. Και το ήξεραν πολύ πολύ νωρίς ενώ οι υπόλοιποι έμαθαν 27/8 που πρέπει να είναι 1/9 . Στην δευτεροβάθμια το έμαθαν νομίζω στις 30.
Γιατί τους πληρώνουμε σαν δασκάλους και κάνουν άλλη δουλειά. Και μετά μιλάμε για κενά στα σχολεία....
Βλέπετε ο δάσκαλος είναι πιο χρήσιμος στην Μητρόπολη, στο βουλευτικό γραφείο από το να είναι στο σχολείο.
Γιατί αυτοί αύριο μεθαύριο στην αξιόλογηση θα αξιολογηθούν απο τον βουλευτή.....

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα νευρίασα απίστευτα.
Εντάξει δεν λέω πως όλοι είναι έτσι. Αφού τους αφήνει το σύστημα και οι εγκύκλιοι να είναι εκτός τάξης και το θέλουν καλά κάνουν. Αλλά προτεραιότητα έχουν τα σχολεία.Με αυτούς που υποτιμούν όμως τη δουλειά των άλλων παίρνω ανάποδες. Βροντοφωνάζουν "σιγά μην κάνω μάθημα στα βλαμμένα".
Βλαμμένη είσαι εσύ κοπέλα μου. Και αν φωνάζω και διαφωνώ με αυτές τις αποσπάσεις για σένα θα κάνω μια εξαιρεση. Να την παίρνεις την απόσπαση. Κάθε χρόνο. Μην μπεις ποτέ στην τάξη. Δε θα σου αρέσει αλλά δε θα αρέσει και στα παιδιά....Και δεν προκειται ποτέ να καταλάβεις τη φίλη σου τη Μαρια....
Και σκέφτομαι πως για κάτι τέτοιους που βρέθηκαν στην τάξη μας έχει πάρει όλους η μπάλα. Και μόλις πω σε κάποιον πως είμαι δασκάλα ακούω το κλασσικό.
"Δουλεύεις λίγες ώρες, κάθεσαι πολύ, σιγά τι διάβασμα έχεις,θέλει διάβασμα η αλφαβήτα; δε ξέρεις πόσο κάνει 1+1;"
Γύρισα σπίτι την Παρασκευή μέσα στα νεύρα...
Μετά όμως πήρα ένα μήνυμα στο skype απο ένα μαθητή μου γυμνασιόπαιδο πια .
"Κυρία πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε. Μου λείψατε. Εμαθα απο τα παιδιά πως είστε Αθήνα. Να σας δούμε ε ;".
Και μετά με έπιασε και άνοιξα το κουτί μου και διάβασα γράμματα, μηνύματα, κάρτες....
Εχω τόσα κουτιά όσες οι τάξεις που έχω πάρει. Εδώ έχω μόνο της Αθήνας.
Διάβασα το τετράδιο που γράφαμε με τα παιδιά την χρονιά που είχα έκτη τάξη εδώ στην Αθήνα...
Και ηρέμησα...
Και σκέφτηκα πως δεν αξίζει να χαλιέμαι....

 








































Τι πιο όμορφες ευχές και σκέψεις για το γάμο μου; 




Και κλείνοντας μια ερώτηση : Σε πόσες μέρες έχουμε Χριστούγεννα ;


Να έχετε μια όμορφη Κυριακή και ακόμα μια πιο όμορφη εβδομάδα...
Φιλιά πολλά

4 Οκτωβρίου 2014

Τα νέα μου

Πέρασε πολύ καιρός απο την τελευταία μου ανάρτηση.
Πήρα την απόσπαση, χαρήκαμε όσο δε λέγεται και μετά ξεκίνησε το άγχος της τοποθέτησης. Δε με ένοιαζε το που θα ήμουν αφού απο το να ειμαι Κρήτη όλα θα ήταν καλύτερα. Αλλά αυτή η αναμονή σε σκοτώνει. Κάθε μέρα να μπαίνω στο site της διεύθυνσης. Κάθε μέρα να γράφουν για όλες τις ειδικότητες εκτός απο τη δική μου.
Ενα ωραίο πρωί μας καλούν στην διεύθυνση και μας λένε "να φύγετε να πάτε αλλού, εδώ δε ξέρουμε τι να σας κάνουμε"
Αλλο άγχος και αυτό και καμία μα καμία ενημέρωση.Τελικά μας κράτησαν και μια μέρα πριν το Αγιασμό τοποθετήθηκα τηλεφωνικά σε ένα σχολείο. Χωρίς να δούμε κενά, χωρίς να δηλώσουμε έτσι απλά. Δε μπηκα στην διαδικασία να το ψάξω...Εντάξει είναι μακρυά για τα δικά μου δεδομένα αλλά θα ξαναπώ πως δεν είμαι Κρήτη, δεν είμαι Κρήτη.
Ξεκινάω λοιπόν πουρνό πουρνό , πάω στον Ηλεκτρικό, κατεβαίνω τέρμα και απο εκει λεωφορείο και φτάνω στο σχολείο. Κάνω 1-1.15. Ανάλογα απο που θα πάρω το λεωφορείο , αν με πάει σε κάποια στάση κάποιος συνάδελφος κτλ
Πάντως θα γίνω εξπερ στις συγκοινωνίες στην εκεί περιοχή....

Το σχολείο τώρα. Πήρα Β τάξη με 26 παιδιά.. Οταν έμαθα πως έχει μείνει η Β σκέφτηκα πως για να μείνει ελεύθερη κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα. Τα παιδιά είναι πάρα πάρα πολλά. Ηταν 27 αρχικά έμειναν 26 . Είναι πολύ πολύ ζωηρά. Την πρώτη μέρα γύρισα σπίτι απίστευτα κουρασμένη. Σκεφτόμουν πως θα ναι πολύ ζόρικα φέτος....Δε με άκουγαν καθόλου. Αναρωτιόμουν πως θα έκανα μάθημα...
Τελικά όμως όλα πάνε πολύ καλύτερα. Μέρα με τη μέρα τα παιδιά ηρέμησαν. Δε λέω πως δε μιλάνε...πως δε χρειάζεται να κάνω παρατηρήσεις αλλά καμία σχέση με τις πρώτες μέρες....
Ηρέμησαν αυτά, ηρέμησα εγώ και νομίζω πως θα τα πάμε ακόμα καλύτερα περνώντας ο καιρός και μαθαίνοντας ο ένας τον άλλο.

Εκανα και τη συνάντηση με τους γονείς....Τι άγχος και αυτό;;; Εφιάλτη έβλεπα το βράδυ.
Είχαν πάει λέει όλοι οι γονείς και είχαν πει στην διευθύντρια να με διώξει.
Το άγχος έφυγε μόλις ξεκίνησα να μιλάω. Νομίζω πως όλοι κατάλαβαν την υπερένταση και το άγχος μου. Ευτυχώς δε με δυσκόλεψαν με περιέργειες ερωτήσεις.

Στη συνέχεια μίλησα με καθένα χωριστά και έφυγα απο το σχολείο στις 4.
Κάποιοι γονείς ήδη με ρώτησαν αν θα μαι και του χρόνου το σχολείο.....
Μια άλλη μαμά μου είπε πως το παιδί της πάει στο σπίτι πιο ήρεμο και πως δεν έχουν εντάσεις με θέματα που αφορούν το σχολείο.
Το πρώτο σκαλοπατάκι το περάσαμε και πιστευω ολα θα πάνε καλά μέχρι τέλος
Η διευθύντρια του σχολείου επίσης πολύ καλή και συνεργάζομαι και πολύ καλά με την κοπέλα που έχει την άλλη Β τάξη...

Αυτά σε γενικές γραμμές τα νέα μου.

Τωρα που ηρέμησα και συνήθισα θα σας γράφω πιο συχνά....
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους σας!