8 Δεκεμβρίου 2015

Να μαι πάλι!

Αν και έχω άπειρο ελεύθερο χρόνο έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω.
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά μετά απο καιρό που δεν μετράω τις μέρες αντίστροφα για τις διακοπές. Πέρυσι το να ξυπνάω κάθε μέρα στις 6 και να μαι στο δρόμο στις 6.30 για μένα ήταν τρελή κούραση. Πριν βιαστεί κάποιος να πει "καλά κοπέλα μου, ξέρεις τι ώρα φεύγουν άλλοι" να θυμίσω πως μεγάλωσα και έμενα στην επαρχία μέχρι προσφάτως. Εκεί που φεύγεις απο το σπίτι σου 5 λεπτά πριν απο το ραντεβού σου. Φέτος λοιπόν γύρισα πάλι στα δεδομένα επαρχίας.
Το σχολείο είναι απο το σπίτι μόλις 300 μέτρα. Τέρμα το πολύ πρωινό ξύπνημα, το άγχος να προλάβω το λεωφορείο, οι απεργίες, οι στάσεις...Φεύγω απο το σπίτι χωρίς καν να κοιτάξω το ρολόι και επιστρέφω επίσης σε 5 λεπτά. Νιώθω λοιπόν πολύ ξεκούραστη. Για μια ακόμα φορά είμαι τυχερή γιατί πέτυχα ένα σχολείο με πολύ καλό διευθυντή και με πολύ καλούς συναδέλφους. Ετσι λοιπόν φέτος δεν μετράω...Καλά για να είμαι ειλικρινής ανυπομονώ να πάμε Κρήτη!

Στο σχολείο όλα κυλούν καλά και με τα μικρά. Μαθαίνουμε να γράφουμε, να διαβάζουμε. Πολύ άγχος η κυρία βέβαια αλλά εντάξει είναι λογικό. Μόνο όποιος έχει πάρει Α τάξη μπορεί να με καταλάβει.
Αυτές τις μέρες ετοιμαζόμαστε για τη Χριστουγεννιάτικη Γιορτή μας, στολίζουμε , ζωγραφίζουμε, γράψαμε γράμμα στον Αη Βασίλη....και φυσικά γεμίζουμε την κυρία με αγκαλιές, φιλιά και αγάπη!!!

Πριν καιρό μία μικρούλα σηκώνει το χέρι και μου λέει "Κυρία μπορώ να σου κάνω μια αγκαλίτσα"

Ε εννοείται πως είπα ναι. Απο τότε σε πολλές στιγμές σηκώνονται χωρίς να πουν κάτι μου ρίχνουν μια αγκαλιά και ξανακάθονται. 

Ένας μικρός μου έφερε δώρο μια ξυστρα-υδρόγειο σφαίρα. Μου λέει "Κυρία την είδα στο βιβλιοπωλείο και σας σκέφτηκα γιατί είστε όλος ο κόσμος μου και η καλύτερη δασκάλα στον κόσμο. Γι αυτό σας πήρα δώρο τη Γη"








Σας χαιρετώ για την ώρα. Δε θα πω απο τώρα Καλές Γιορτές ώστε να κάνω ξανά ανάρτηση πριν τα Χριστούγεννα!!!


29 Οκτωβρίου 2015

Ειρήνη - Πόλεμος - Ειρήνη βιωματική δράση

Για τον εορτασμό της Εθνικής μας γιορτής όπως είπα και στην προηγούμενη ανάρτηση επικεντρώθηκα στις έννοιες πόλεμος -ειρήνη. Σήμερα θα σας περιγράψω μία απο τις δράσεις που κάναμε στην τάξη.


Βήμα 1ο -ΕΙΡΗΝΗ  Χωριστήκαμε σε ομάδες. Ζήτησα απο τα παιδιά να ζωγραφίσουν την πόλη των ονείρων τους.Χαμογελαστά παιδάκια, μπαλόνια, λουλούδια , αυτοκίνητα, πράσινο και πολλά χρώματα.Ζωγραφίζαμε ακούγοντας μουσική .
Για την παραπάνω δραστηριότητα αφιέρωσα μία διδακτική ώρα . Έτσι τα παιδιά είχαν πολύ χρόνο για να δημιουργήσουν. Κάποιες πόλεις είναι λίγο "ανάποδες" γιατί ζωγράφιζε ο καθένας απο την δικιά του πλευρά και έτσι έχουμε πάνω απο τον ουρανό λουλούδια, 3 ήλιους και άλλα ωραία.




















Βήμα 2ο- ΠΟΛΕΜΟΣ

Στην συνέχεια περάσαμε μια βόλτα απο την πόλη των άλλων. Την ώρα που κάναμε τη βόλτα μας, έκλεισα τα φώτα και τις κουρτίνες, άλλαξα τη μουσική και τους είπα πως τώρα έχουμε πόλεμο.
Μπορούσαμε να καταστρέψουμε την πόλη των άλλων, όπως καταστρέφει τις πόλεις ο πόλεμος.
Μουτζούρωσαν, τσαλάκωσαν και επικράτησε απλά η κ α τ α σ τ ρ ο φ η.









Βήμα 3ο-ΕΙΡΗΝΗ
Σταμάτησε στην συνέχεια ο πόλεμος και ήρθε πάλι η ειρήνη. Επιστρέψαμε λοιπόν στις πόλεις μας και...τι βρήκαμε πίσω; Η πόλη τους είχε καταστραφεί. Αν και τα ίδια ,λίγο πριν κατέστρεφαν στην πόλη των άλλων όταν είδαν την πόλη τους έτσι τα συναισθήματα τους ήταν έντονα. Τους ζήτησα να προσπαθήσουν να φτιάξουν ό,τι μπορούν αφού ήρθε πάλι η ειρήνη αλλά ήταν πολύ λίγα αυτά που μπορούσαν να κάνουν. Προσπάθησαν όμως. Έβαλαν πάλι χρώμα  δίπλα στο μαύρο, προσπάθησαν να κολλήσουν τα χαρτιά που είχαν σκιστεί, έφτιαξαν πάλι λουλουδάκια. Δεν μπορούσαν να γίνουν όμως όπως πριν. Οι πόλεις είχαν καταστραφεί.








Βήμα 4ο -ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Το τελευταίο μέρος της δράσης είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να αφιερώσουμε πολύ χρόνο ώστε όλα τα παιδιά να μπορέσουν να μιλήσουν. Όσα θέλουν δηλαδή αν και σε μένα ήθελαν και τα 25!
Μάθαμε πολλά. Μάθαμε πόσο δύσκολο είναι να καταστρέφεται κάτι που κάποιοι το έχουν φτιάξει με κόπο και αγάπη. Είδαμε πόσο εύκολο είναι κάποιος να φέρει την καταστροφή. Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ξανά απο την αρχή αυτό που "χάθηκε". Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε. 

Οσο και αν το περίμενα , όσο και αν το περιέγραφαν πολύ παραστατικά οι συνάδελφοι απο τους οποίους "πήρα" την ιδέα οι αντιδράσεις τους με συγκλόνισαν. Μπορώ να πω πως ένιωσα και τύψεις. Γιατί το ήξερα, το περίμενα πως θα νιώσουν έτσι. Το τόλμησα όμως. Δε το μετάνιωσα βέβαια γιατί πήραμε πολλά απο αυτό το μάθημα.

Τι είδα; Μουτρωμένα πρόσωπα, σοκαρισμένα, απογοήτευση ,θυμός και είδα και δυο ματάκια να βουρκώνουν.


Πως ένιωσαν λοιπόν;

Λύπη
Πάρα πολύ λύπη
Στενοχώρια
Ήθελα να κλάψω
Θυμό
Τρόμο
Απαίσια
Χάλια
Σαν να μου έφυγε η καρδιά
Λυπημένα
Στεναχωρημένα
Τρομοκρατήθηκα
Αδικία
Δε μου άρεσε
Δε θέλω να το κάνουμε ξανά



Σκέψεις τους :

"Κυρία έτσι κάνει δηλαδή ο πόλεμος; Καταστρέφει τις πολεις και τα χαρούμενα παιδιά;"


"Δε μπορούμε να φτιάξουμε ξανά την πόλη μας. Δε πρέπει να υπάρχει πόλεμος"

"Ετσι γίνεται κυρία στις χώρες αυτές που μπαίνουν οι άνθρωποι στις βάρκες και πνίγονται; "

"Εγώ δεν ήθελα να χαλάσει η πόλη των συμμαθητών μου"

"Κυρία πρέπει να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι στον κόσμος, να φτιάξουμε όλοι μαζί τις πόλεις που καταστράφηκαν και να φυτέψουμε πολλά λουλούδια"



Την ιδέα για την δράση αυτή την είχαν δει απο την Γαλήνη και το ιστολόγιό της "Ιδέες για δασκάλους"   Εδώ είναι η ανάρτησή της.

Την ίδια δράση είχα διαβάσει και το ιστολόγιο "Τάξη Αστεράτη" και τη συνάδελφο Ιωάννα.Η ανάρτησής της εδώ.

Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μοιράζεστε!


27 Οκτωβρίου 2015

Πόλεμος και ειρήνη

Η αρχή για να μιλήσω στους μαθητές μου για την Εθνική μας γιορτή ξεκίνησε με την ανάγνωση του παρακάτω βιβλίου.
Το λάτρεψαν τα παιδιά όπως και εγώ και μου ζητούσαν συνεχώς να τους το διαβάσω ξανά και ξανα.

Γιατί κάνουν πόλεμο λοιπόν οι μεγάλοι σύμφωνα με τα παπάκια μου;

Γιατί είναι κακοί
Γιατί θέλουν παραπάνω χρήματα
Γιατί θέλουν και άλλες χώρες
Γιατί δεν έχουν μάθει να μοιράζονται
Γιατί ζηλεύουν.
Γιατί δε τους αγαπάει κανείς

Στη συνέχεια ακούσαμε τραγούδια,  το πολεμικό ανακοινωθέν, ζωγραφίσαμε και είδαμε εικόνες και πρωτοσέλιδα εφημερίδων απο εκείνη την εποχή

Επικεντρώθηκα κυρίως στις έννοιες πόλεμος-ειρήνη .
Μια απο τις δραστηριότητες είναι και η παρακάτω.

Επειδή είμαστε πρωτάκια και δεν έχουμε μάθει ακόμα να γράφουμε , λέγαμε απλά τις ιδέες μας και η κυρία τα έγραφε ( δε τα φωτογράφισα οπότε σας τα γράφω κατευθείαν εδώ)

Σύμφωνα λοιπόν με τους μαθητές μου ...

Αν ο πόλεμος ήταν χρώμα θα ήταν : γκρι, μαύρο, καφέ, κόκκινο ( απο το αίμα) 

Αν η ειρήνη ήταν χρώμα θα ήταν : ροζ , πράσινο, γαλάζιο, λαχανί, φούξια


Αν ο πόλεμος ήταν συναίσθημα θα ήταν : πόνος , στεναχώρια, λύπη, φόβος, τρόμος


Αν η ειρήνη ήταν συναίσθημα θα ήταν  : αγάπη, χαρά, ευτυχία,  φιλία, χαμόγελο


Αν ο πόλεμος ήταν μουσική θα ήταν : δυνατή, τρομακτική


Αν η ειρήνη ήταν τραγούδι θα ήταν : ήρεμη, χαρούμενη


Αν ο πόλεμος ήταν φαγητό θα ήταν :  ρεβίθια, κεφτεδάκια

Αν η ειρήνη ήταν φαγητό θα ήταν : πίτσα, μακαρόνια με κιμά, πατάτες τηγανιτές


Αν ο πόλεμος ήταν ζώο θα ήταν : λιοντάρι, όρκα, λύκος, τίγρη


Αν η ειρήνη ήταν ζώο θα ήταν : γατούλα, κοτοπουλάκι, αρνάκι, περιστέρι, χελιδόνι



Μερικά απο τα τραγούδια που ακούσαμε .













Το πολεμικό ανακοινωθέν




Χρόνια πολλά σε όλους!
Χρόνια πολλά Ελλάδα!

20 Οκτωβρίου 2015

Δόμνα Χελώνα η νέα μας φίλη

Σήμερα μπήκαμε στην ενότητα «Η παρέα» στο μάθημα της Γλώσσας.
Στην ενότητα «Που είναι ο Άρης;» αφιέρωσα αρκετό χρόνο. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. Με αργά και σταθερά βήματα προχωράμε έτσι ώστε να μην αφήνουμε κενά.
Σήμερα λοιπόν γνωρίσαμε τη φωνούλα Αα . Ήταν πολύ εύκολο γιατί το είχαμε συναντήσει ξανά στην πρώτη ενότητα.
Γράψαμε το γράμμα στο πρόχειρο, το ζωγραφίσαμε, το φτιάξαμε με πλαστελίνη, το κυκλώσαμε στο βιβλίο και στην φωτοτυπία.



Είδαμε από την Εκπαιδευτική τηλεόραση και τη σειρά  « Ένα γράμμα μια ιστορία» την Αχτένιστη Αγελάδα και ακούσαμε το” Αχ και να μουν αχινός»  από τα Λάχανα και Χάχανα.





Μια μέρα πριν είχα δείξει με χαρά στα παιδιά τα γραμματάκια που είχα φτιάξει και θα διακοσμήσουν την τάξη μας.


Σήμερα μπήκαμε στην τάξη  και τα γραμματάκια πουθενά. Ψάξαμε από εδώ , ψάξαμε από κει, πουθενά. Τα παιδιά σκέφτηκαν πως κάποιος θα μας τα πήρε.
Ο Ντίνος τότε σκέφτηκε να ανοίξουμε τον υπολογιστή. Η κάμερα του υπολογιστή μπορεί να είχε βγάλει κάποιες φωτογραφίες. 
Και όντως.  Βρήκαμε   φωτογραφίες. Μια χελώνα πάνω στην έδρα μου κοιτάζει τα γράμματα. Στη συνέχεια η χελώνα στο παράθυρο έτοιμη να φύγει μαζί με την τσάντα που είχε μέσα τα γράμματα….




Τώρα θα σκέφτεστε «τι μας λες ρε Αννα;»! Με το δίκιο σας. Σκέφτηκα πριν καιρό ( πριν ακόμα σιγουρέψω πως θα πάρω Α τάξη) να φτιάξω μια ιστορία. Για να κεντρίσω το ενδιαφέρον των παιδιών σκέφτηκα το εξής.
Μια χελώνα μπαίνει στην τάξη μας και μας παίρνει τα γράμματα. Θέλει να μάθει να διαβάζει, τα είδε, τις άρεσαν και τα πήρε. Δεν ήξερα πως τα χρειαζόμαστε και εμείς. Εμείς ανακαλύπτουμε ποιος τα πήρε και της στέλνουμε ένα γράμμα για να μας τα στείλει πείσει. Της είχε πέσει ένα εισιτήριο καθώς έφευγε και ξέραμε πως θα τη βρούμε στην Αστυπάλαια.  Αυτά έγιναν σήμερα.


Πάμε στο αύριο τώρα. Η χελώνα με την βοήθεια ενός παιδιού από την Αστυπάλαια μας απαντάει στο γράμμα.  Μας ζητάει συγγνώμη αλλά μας λέει και ένα δυσάρεστο. Δεν έχει εκείνη τα γράμματα. Καθώς ταξίδευε με το αερόστατο φύσηξε δυνατός αέρας και τα γράμματα σκόρπισαν σε όλη την Ελλάδα. Μόνο το Α έχει μαζί της. Όλα τα άλλα γράμματα έχουν βρεθεί αλλού. Το Β είναι στον Βόλο , το Γ είναι στα Γρεβενά , το Δ στη Δράμα κτλ.
Επειδή νιώθει άσχημα θα μας βοηθήσει να τα βρούμε πάλι. Εκείνη δε μπορεί να τρέξει γρήγορα έτσι θα πρέπει να τα καταφέρουμε κυρίως εμείς.  Κάθε μέρα λοιπόν πρέπει να κάνουμε κάποια πράγματα για να μαθαίνουμε πολύ καλά το νέο γράμμα. Όταν θα τα κάνουμε όλα αυτά ένα παιδάκι από  τα μέρη αυτά θα μας στέλνει πίσω το γράμμα με το ταχυδρομείο.
Αν ο ταχυδρόμος δε μας βρει στο σχολείο θα το αφήνει σε ένα «μυστικό» σημείο. 
Το Α ας πούμε θα μας το αφήσει  έξω από το ασανσέρ, το  Β στη βιβλιοθήκη,  το Γ στο θρανίο του Γιάννη κτλ κτλ. Αυτό θα το μαθαίνουμε κάθε φορά από τη χελώνα.Θα μας στέλνει και μηνύμα στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.

Η αλήθεια είναι πως έχω μια αγωνία για το πώς θα κυλήσει όλο αυτό. Νομίζω πως θα τους αρέσει.Σήμερα ξεκίνησε πολύ καλά.
Καθώς θα ταξιδεύουμε στα διάφορα μέρη , θα βλέπουμε φωτογραφίες, θα μαθαίνουμε σημαντικές πληροφορίες και σιγά σιγά θα γνωρίσουμε 24 μέρη της Ελλάδας .Δε λέω της πατρίδας μας καθώς οι  περισσότεροι από τους μαθητές μου δεν είναι από την Ελλάδα.

Στο κάθε μέρος που θα επισκεπτόμαστε και θα κάνουμε αυτή τη δραστηριότητα που είχαν αγαπήσει πολύ οι μαθητές μου στην Κρήτη.


Σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να μιλήσω με τη  Δόμνα ( κοινός να γράψω το γράμμα που θα μας στείλει αύριο)

Καλά που έχω και τον Ντίνο που με βοηθάει....

ΥΓ Εδώ να ευχαριστήσω ξανά τη συνάδελφο Τζένη. Το τι ακούει αυτό το κορίτσι κάθε μέρα απο μένα δε λέγεται. Μιλάμε για προβλήματα υψίστης σημασίας. Πως θα βγάλουμε τη χελώνα; 
Το όνομα το επέλεξε τελικά το Αστροπελέκι . Ολοι έχουν μπει στο χωρό. Με εμένα που μπλέξατε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Κορίτσια ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!!!

ΥΓ2 Δε ξέρω τελικά σίγουρα ποια είναι η νονά. Η Ευδοκία ή η Τζένη; Δε με νοιάζει κιόλας.Καλές είστε και οι δυο για νονές. Τα δώρα να στείλετε και οι δυο και όλα καλά!!!

7 Οκτωβρίου 2015

Του ανταποκριτή σας απο την Α τάξη ( 2 )

Μπαίνω στο χώρο του σχολείου και ο διευθυντής μου λέει
"Καλημέρα Αννούλα"

Έρχεται μαθήτρια μου και μου λέει
 "Γιατί σε λέει Αννούλα; Αφού δεν είναι ο άντρας σου!!!!!!!!!!!!!!!!!!"




-Κυρία έχετε παιδιά;
-Οχι δεν έχω.
 Πετάγεται μια άλλη μικρή

Η κυρία είναι μικρή. Η μαμά λέει πως πρέπει να είσαι πάνω απο 20 για να κάνεις παιδιά.





Βγάζω σήμερα απο την τσάντα ένα μήλο και βγαίνω μαζί τους για διάλειμμα.
-Και εσένα η μαμά σου φωνάζει και σου λέει πως πρέπει να τρως μήλα ε; Αμα το πετάξεις δε θα της πούμε, θα ναι το μυστικό μας.



Τους λέω πως πρέπει το βράδυ να κοιμούνται νωρίς για να ξεκουράζονται. Με ρωτάνε τι ώρα πρέπει να κοιμούνται και τους λέω πως στις 8 πρέπει να ξαπλώνουμε.
Σημερα μου λεει ενα παιδί "κυρία χθες κοιμήθηκα στις 2 "
Γιατί τόσο αργά;  ( αν και δε το πίστεψα πως κοιμήθηκε 2)

Ε κυρία ξάπλωσα αλλά σκεφτόμουν την Α....   ( η διπλανή του) και δε μπορούσα να κοιμηθώ.
Η μικρή γυρνάει και του λέει "ε μη λες ψέματα , εγώ δεν κοιμήθηκα 2, κοιμήθηκα την ώρα που λέει η κυρία...Κυρία ψέματα λέειιιιιιιιιιιι"





1 Οκτωβρίου 2015

Η νεράιδα των δοντιών στο σχολείο.

Οποιος δουλεύει με μικρά παιδιά σίγουρα το έχει ζήσει. Ειδικά στην Α τάξη το έχω ζήσει αρκετές φορές τα προηγούμενα χρόνια. Για ποιο πράγμα μιλάω ε;

Χάσανε το δοντάκι τους. Συνήθως όταν "πέσει" το δοντάκι στο σχολείο ακολουθούν τρελές χαρές και χειροκροτήματα. Χαμογελούν συνεχώς και λένε "κοίτα κυρία, κοίτα" και βλέπεις εσύ ένα φαφούτικο χαμόγελο που είναι όλα τα λεφτά.Κάποιες φορές όμως εκείνο το χαμόγελο χάνεται και ακολουθούν κλάματα. 
"Κυρία μου έπεσε κάπου, το έχασα" και κλάμα, κλάμα, κλάμα.
Ο ένας το άφησε στη βρύση να πλυθεί, ο άλλος στο θρανίο να βγει για διάλειμμα, δε θέλει και πολύ.
Τι κάνουμε μετά ;Ξέρετε πόσες φορές ψάχνουμε την τάξη σπιθαμή , σπιθαμή μήπως και το βρούμε; 
Ο μεγάλος καημός τους είναι πως δε θα έρθει το βράδυ η νεράιδα των δοντιών να πάρει το δόντι τους και να τους αφήσει ένα δωράκι. 
Τώρα θα πουν κάποιοι "τι νεράιδες και βλακείες μας λες;"
Εμένα πάντως μου αρέσει που πιστεύουν ή κάνουν πως πιστεύουν.
Οπως τώρα παράδειγμα με τον Ντίνο ξέρουν πως δεν είναι αληθινός όμως του λένε  καλημέρα, τον αγκαλιάζουν , με ρωτάνε τι μου λέει, αν περνάει καλά στην τάξη μας. 

Μου αρέσει λοιπόν που πιστεύουν και στην νεράιδα των δοντιών.Επειδή λοιπόν ξέρω πως το μεγάλο τους άγχος είναι αυτό φτιάξαμε ένα μικρό κουτάκι. Εκεί θα βάζουμε το δοντάκι μας αν μας φύγει στο σχολείο για να το πάμε στο σπίτι .


Παράλληλα ο Ντίνος σήμερα το πρωί είχε νέα να τους πει. Χθες του είχε πέσει το δοντάκι ( μας το είχε πει ο ίδιος). Οταν φύγαμε για το σπίτι ( έρχεται μαζί μου κάθε μέρα προς το παρόν) κατάλαβε πως έχασε το δόντι του. Έκλαιγε όλο το βράδυ ( μάτι δεν έκλεισα) . Το πρωί όμως βρήκε κάτω απο το μαξιλάρι του το βιβλίο που ήθελε να ζητήσει για δώρο απο τη νεράιδα καθώς και ένα γράμμα ( τα κράταγε και τα δυο στο σχολείο για να τα διαβάσουμε σήμερα)
Τι είχε γίνει τελικά; Πώς πήρε το δώρο του αφού είχε χάσει το δόντι του;
Χμμμ ακούστε τώρα κάτι που ίσως δεν ξέρατε.
Οι νεράιδες των δοντιών αφού κάνουν βόλτα απο όλα τα σπίτια και αφήσουν τα δώρα τους πάνε στα σχολεία. Ξέρουν πως πολλά παιδάκια χάνουν εκεί τα δοντάκια τους.Τα σχολεία το βράδυ είναι κλειστά και δεν είναι κανείς εκεί. Κάνουν βόλτα στην αυλή, στις μπασκέτες, στις βρύσες και βρίσκουν τα χαμένα δοντάκια. Νεράιδες είναι και μπορούν να τα βρουν ακόμα και στο σκοτάδι και μάλιστα ξέρουν και τις ευχές των παιδιών που τα έχασαν. Δε θέλουν λοιπόν να βλέπουν κλαμμένα μουτράκια. Αγαπούν τα φαφούτικα χαμόγελα. Όλα αυτά τα είπε ο Ντίνος που του τα είπε η κυρία...Ευτυχώς την επιβεβαίωσε και η νεράιδα!


29 Σεπτεμβρίου 2015

Ο φίλος μας ο Ντίνος

Τις δύο πρώτες εβδομάδες στο μάθημα της Γλώσσας δεν ανοίξαμε καθόλου τα βιβλία.
Σήμερα ήρθε η ώρα που την περίμεναν με μεγάλη χαρά. Στο πρώτο μάθημα γνωρίσαμε τους ήρωες του βιβλίου, τους φίλους που θα συναντάμε σε κάθε μάθημα . Μάθαμε να γράφουμε και εμείς σωστά στο όνομά μας χρησιμοποιώντας κεφαλαία και πεζά γράμματα.

Πέρα απο τον Άρη, την Ιωάννα, τον Σαμπέρ ,τον Ορφέα και τη Μαρίνα γνωρίσανε και ένα ακόμα φίλο.
Ο Ντίνος είναι ένα μικρό δεινοσαυράκι που ήρθε σήμερα στο σχολείο μαζί μου. Ο Ντινος θα είναι κάθε μέρα μαζί μας στην τάξη, θα μας βοηθάει , θα μας ακούει και θα μας κάνει παρέα. Έχει όμως ένα μικρό πρόβλημα με τα αυτάκια του. Δεν μπορεί τη φασαρία. Έιναι λίγο παράξενο γιατί ενώ του αρέσουν τα τραγούδια και τα δυνατά γέλια δε μπορεί να ηρεμήσει όταν μιλάμε όλοι μαζί. Χαίρεται όταν βλέπει χεράκια να σηκώνονται και τον πιάνει τρομερός πονοκέφαλος όταν δεν κάνουμε διάλογο. Οταν συμβει αυτό πάει και χώνεται στην τσάντα μου και δε θέλει να βγει έξω.Αφήστε που αν αυτό συμβαίνει κάθε μέρα θα ψάξει να βρει μια άλλη Πρώτη τάξη να πάει . Εμείς καθόλου δε το θέλουμε αυτό.










Τα παιδιά δέχτηκαν τον Ντίνο με μεγάλη χαρά. Όταν μιλούσε αυτός , δε μίλαγε κανείς. Κάτι που δε το περίμενα ... Ολες τις προηγούμενες μέρες που τριγύριζε αυτή η ιδέα στο μυαλό μου ( καλά έχουμε κάνει ολόκληρο σενάριο) είχα σκεφτεί πως μπορεί να μην έδιναν καμία σημασία. Να έλεγαν “α ένα ψεύτικο λούτρινο είναι” . Σαν πρώτη μέρα πάντως πήγε τέλεια. Καλύτερα απο όσο περίμενα. Τον αγκάλιαζαν, τον ήθελαν στο θρανίο τους, του είπαν ακόμα και μυστικά.

Στη συνέχεια τους είπα πως όταν μας γνωρίσει καλύτερα θα μπορεί κάποιο Σαββατοκύριακο να πάει στο σπίτι κάποιου παιδιού να μείνει. Να πάνε μαζί βόλτα, να διαβάσουν , να δουν τηλεόραση και να επιστρέψουν μαζί τη Δευτέρα . Ο ενθουσιασμός γι αυτό το ενδεχόμενο ήταν μεγάλος.


Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω την Τζένη που με ανέχεται και με βοηθάει. Της είχα πει την ιδέα μου ( δεν είναι μόνο ο Ντίνος, σας είπα έχουμε ολοκληρο σενάριο) είπε και αυτή τις δικιές της, κόψαμε , ράψαμε, τα αλλάξαμε, τα ξαναείπαμε και ακόμα λέμε. Τώρα φανταστείτε Σάββατο πρωί στις 9 να στέλνω μήνυμα με φωτογραφία του Ντίνου ρωτώντας αν είναι καλός και αντί να με βρίσει να μου απαντάει “τέλειος!”.
Μετά προστέθηκε και η πινελιά της Ευδοκίας. Πάντως αν κάποιος ήταν την Παρασκευή στο Θησείο και μας άκουγε θα μας πέρναγε για τρελές...
Συζήτηση για δεινόσαυρους, χελώνες, γράμματα που πετάνε, θησαυρούς, ταξίδια, γραμματα άπο όλα είχε ο μπαξές. Να συζητάμε σοβαρά πως θα λένε το δεινόσαυρο ( αν και δε ξέραμε σίγουρα τι θα ήταν) , πως θα λένε τη χελώνα ( αργότερα θα μαθετε για αυτήν)

Επίσης να ευχαριστήσω τον Χρήστο που τον έτρεχα στα Τζάμπο 9 το πρωί ( ετσι πρωί γιατί μετά θα πλακώνατε όλες/οι οι μαμάδες/μπαμπάδες για τα σχολικά ) για να διαλέξω ήρωες/λούτρινα.
Να τον έχω λοιπόν εκεί να πιάνω μαϊμούδες, να αφήνω βατραχάκια, να πιάνω παπάκια, να του εξηγώ πως θα έρθουν στην τάξη μας και ναι δε με παράτησε να φύγει. Και αφού αποφάσισα πως θέλω δεινόσαυρο να σκέφτομαι “μικρό ή μεγάλο;” . Και πάμε πάλι απο την αρχή.
Αγάπη μου σε ευχαριστώωωωω πολυ! Εχω κάνει και το σπίτι εργοτάξιο . Αυτή τη στιγμή στον καναπέ είναι 24 γράμματα-μπλουζάκια , παρεούλες αριθμών -σπιτάκια και ένας χάρτης.
Στο τραπέζι πάλι είναι κάτι μέλισσες-γράμματα, κουκουβάγιες-αριθμοί , βατράχια και μια χελώνα.Στην πολυθρόνα 25 τετράδια κόκκινα.

Ο Ντίνος έμεινε στο σχολείο ( μη το πείτε στα παιδιά , υποτίθεται μαζί μου έφυγε).




26 Σεπτεμβρίου 2015

Σκοτ Τέιλορ - Ατομικός Αριθμός 90

Στην προηγούμενη ανάρτηση για τους ανθρώπους που μπήκαν στην ζωή μου μέσα απο το ιστολόγιο μου.Υπάρχει όμως και ένα άτομο που πρώτα έγινε φίλος μου και μετά έγινε bloggόφιλος μου.
Και δεν είναι άλλος απο τον Elkador συμφοιτητής και φίλος καλός του Χρήστου , σύζυγος της επίσης φίλης μας Κατερίνας και μπαμπάς της μικρής μου βαφτιστήρας.
Στην ανάρτηση αυτή δε θα σας μιλήσω για το ιστολόγιό του. Περάστε τώρα όλοι μια βόλτα βέβαια γιατί αξίζει , έχει και ωραίες φωτογραφίες ( νέο χόμπι αυτό)

Ο Elkador , κατά κόσμον Γιώργος Κοντογιάννης λοιπόν, μαζί με μια συνάδελφο του την Ιφιγένεια Δροσούλη έγραψαν ένα βιβλίο.
Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013 και ολοκληρώθηκε πριν λίγους μήνες. Πρόκειται για ένα Αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο Σκοτ Τέιλορ - Ατομικός Αριθμός 90.
Στη σελίδα τους στο Facebook μπορείτε να κάνετε μια πρώτη γνωριμία με τους ήρωες. Θα μάθετε κάποιες βασικές πληροφορίες για τη ζωή τους και διάφορα στιγμιότυπα της.

Εγώ μέσα απο εδώ θέλω να ευχηθώ ό,τι είχαν ονειρευτεί και οι δύο στην αρχή της προσπάθειας τους να πραγματοποιηθεί και η επιτυχία του να ξεπεράσει και τις δικές σας προσδοκίες.
Σύντομα να εκδοθεί και να ξεπεράσετε και τον Nesbo κάποια στιγμή ( για να μην πω με το πρώτο βιβλίο και στεναχωρήσω τον Nesbo θα πω με το επόμενο σας)

Εγώ πάντως μόλις κυκλοφορήσει το βιβλίο θα χαρίσω ένα σε έναν απο εσάς.Όσοι μάλιστα σχολιάσουν σε αυτή την ανάρτηση απλά για να ευχηθούν καλή επιτυχία θα έχουν 5 παραπάνω συμμετοχές όταν με το καλό γίνει εκείνη η ανάρτηση.Εντάξει αρκετά πρωτότυπος διαγωνισμός δε νομίζετε; Το βιβλίο δεν έχει εκδοθεί ακόμα αλλά δικός μου ο διαγωνισμός, βάζω τους δικούς μου όρους. 

Κουμπαρούλη μας θέλω πρώτη θέση πίστα στην παρουσίαση του βιβλίου σας ;




18 Σεπτεμβρίου 2015

Του ανταποκριτή σας απο την Α τάξη

Πέρασαν 4 μέρες στην τάξη . Η μέρα του Αγιασμού δεν πιάνεται αφού μαζί με τα πρωτάκια μπήκαν μέσα στην τάξη και τα μεγάλα πρωτάκια ( οι γονείς δηλαδή ) και απλά είπαμε καλή χρονιά και δώσαμε τα βιβλία . 
Τη Δευτέρα λοιπόν ήταν η πρώτη μέρα για μένα. Παίξαμε παιχνίδια γνωριμίας και για μια ακόμα φορά κατάφερα να μάθω τα ονόματά τους απο την πρώτη μέρα. Αφού γνωριστήκαμε μεταξύ μας, γνωρίσαμε και τους χώρους του σχολείου. 
Που είναι οι βρύσες, οι τουαλέτες, το γραφείο του διευθυντή και των δασκάλων , το κυλικείο. Στις τουαλέτες έκανα και μια μικρή επίδειξη....Οι τουαλέτες είναι τούρκικες και τα παιδιά είναι λογικό να μη ξέρουν να τις χρησιμοποιήσουν  ( αν δεν είχαν τούρκικες στο νήπιο).Κάτι αυτονόητο για μένα δεν είναι για τα παιδιά. Την πρώτη χρονιά που είχα πρώτη τάξη δε το είχα σκεφτεί και ένα μικράκι πήγε τουαλέτα ...και τελικά κατουρήθηκε. Απο τότε λοιπόν πάντα τους δείχνω πως την χρησιμοποιούμε. 
Το διάλειμμα έμεινα κοντά τους και δεν ανέβηκα στο γραφείο. Όλο και κάτι θα με ήθελαν και ήθελα να με είμαι εκεί κοντά τους, διακριτικά αλλά να ξέρουν πως είμαι εκεί. Από την επόμενη μέρα τα άφησα μόνα τους.
Στη συνέχεια η μέρα κύλησε με τραγουδάκια , ζωγραφική και παραμύθι. 
Τα έβαλα να ζωγραφίσουν κάτι που αγαπούν πολύ...πρόσωπο, αντικείμενο βασικά ό,τι ήθελαν.
Ενας μαθητής μου ζωγράφισε μια τεράστια πίτσα ( αγαπώ την πίτσα και εγώ) .
Δυο μαθήτριες μου με εξέπληξαν ευχάριστα. Ζωγράφισαν εμένα! Αγάπες απο την πρώτη μέρα!
Στο σχόλασμα τρελό άγχος να τα παραδώσω αφού δε ξέρω ακόμα τους γονείς. Αγχωμένοι και εκείνοι ρώταγαν αν έχουν διάβασμα. Μα απο την πρώτη μέρα;

Και φυσικά μέσα στις πρώτες μέρες αυτές άκουσα και τις πρώτες τους ατάκες.

Ατάκα πρώτη.
Μάθημα προσανατολισμός στον χώρο.
Πάνω , κάτω, μέσα , έξω , αριστερά, δεξιά , ανάμεσα κτλ

Κάνουμε πολλά παραδείγματα ειδικά στις έννοιες αριστερά, δεξιά.

Η κασετίνα είναι αριστερά απο το βιβλίο. 
Η κυρία είναι δεξιά απο τον πίνακα.
Το παράθυρο είναι δεξιά απο την πόρτα.
Ο Τσίπλας είναι αριστερά απο τον Μαμαλάκη ( οχι τον σεφ )
 Κρατήθηκα και δε γέλασα..έτσι και αλλιως σωστά το είπε το παιδί. Την προηγούμενη μέρα ήταν το debate και όντως αριστερά ήταν. Φαντάζομαι αυτό το αριστερά εννοούσε ο μικρός.


Χθες τώρα την τελευταία ώρα τους διάβασα ένα παραμύθι. Μία μαθήτρια μου που είχε συνεχώς τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου , μου λέει με θαυμασμό.
Κυρία όταν ήσουν μικρούλα, πέρυσι , άκουγες πολύ προσεχτικά την κυρία σου και έμαθες να διαβάζεις τόσο καλά; 

(ναι ναι ήμουν μικρούλα πέρυσι και πήγαινα και σχολείο , τόσο μικρή είμαι εντάξει;)





Φιλιά πολλά και καλό βόλι! Εγώ απέχω αφού ψηφίζω Κρητη και δεν θα πάω σε αυτές τις εκλογές.

12 Σεπτεμβρίου 2015

Blogoφιλοι αγαπημένοι....

Το ιστολόγιο μου κλείνει στο τέλος του χρόνου 8 χρόνια ζωής. Αν ήταν παιδί θα πήγαινε Γ Δημοτικού φέτος ( άσχετο τελείως αυτό αλλά αφού το σκέφτηκα γιατί να μη το πω;)
Πολλές φορές διαβάζω παλιές μου αναρτήσεις ,θυμάμαι, χαμογελώ, συγκινούμαι. Μαζί με τις αναρτήσεις διαβάζω και τα σχόλια και θυμάμαι πρόσωπα και ιστολόγια αγαπημένα. Πολλά απο αυτά έχουν κλείσει. Άλλα έγιναν κλειστά και δε μπορώ να τα παρακολουθώ.Αλλοι σταμάτησαν να γράφουν και μας αποχαιρέτισαν με μια τελευταία ανάρτηση. Άλλοι απλά σταμάτησαν να γράφουν χωρίς να πουν αντίο. Πολλές φορές μπαίνω ξανά , να δω μήπως άρχισαν να γράφουν ξανά, να μάθω νέα τους. Αλλά βλέπω ακόμα εκείνη την ανάρτηση του Μαρτη του 2009, του Δεκέμβρη του 2010. Είχα αφήσει και σχόλια στα οποία δεν πήρα ποτέ απάντηση.Ανησυχούσα. Να ναι άραγε καλά; Απλά σταμάτησαν να γράφουν ή μήπως κάτι άσχημο συνέβη στη ζωή τους; Εύχομαι φυσικά να ισχύει το πρώτο.
Χαίρομαι που κάποιοι απο αυτούς τους πρώτους φίλους συνεχίζουν ακόμα να γράφουν. Κάποιοι σταμάτησαν να γράφουν αλλά έχουμε κρατήσει επαφή μέσω Facebook. Μαθαίνω τα νέα τους. Άλλοι παντρεύτηκαν, έγιναν γονείς, άλλοι έγιναν παππούδες. Θυμάμαι να γράφουμε για το κορίτσι αγαπημένης μου φίλης που πήγαινε τότε Λύκειο και τώρα είναι μανούλα δυο μωρών.

Μέσα απο το ιστολόγιο αυτό άλλαξε και η δική μου η ζωή. Απο ένα σχόλιο στο ιστολόγιο της Κούλας ,μπήκα στο ιστολόγιο του Χρήστου. Άφησα ένα σχόλιο, απάντησε , μπήκε στο δικό μου...και μετά μπήκε ο ένας στη ζωή του άλλου. Ένα σχόλιο λοιπόν ήταν αρκετό για να μαι τώρα τόσο πολύ ευτυχισμένη.

Η κολλητή μου και κουμπάρα μας ( για την ώρα έχει βάλει απλά την υπογραφή της στον πολιτικό μας γάμο αλλά θα μας αλλάξει εκείνη και τα στέφανα) πάλι μέσα απο εδώ τη γνώρισα. Απο τα πρώτα άτομα που άρχισα να μιλάω η αγαπημένη μου Ευδοκία , το γνωστό Αστροπελέκι. Σε μια ανάρτηση της,μαθαίνω πως την κάλεσαν αναπληρώτρια στην Κρήτη,σε μέρη γνώριμα για μένα. Ανταλλάσουμε τηλέφωνα και η τύχη το έφερε έτσι να έρθει στην πόλη μου ( όχι τόσο τύχη επίτηδες την έβαλα να δηλώσει τα Αμιρά) . Οι επισκέψεις στα ιστολόγια έγιναν επισκέψεις στα σπίτια μας, καφεδάκια , ατέλειωτες βόλτες, κρασάκια, τρέλες μπάνια και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί ή πιο σωστά δε μπορεί να φανταστεί .Ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος λοιπόν μπήκε στη ζωή μου μέσα απο το ιστολόγιο μου.

Αργότερα γνώρισα την Μαρία. Απο τους πρώτους bloggoφιλους και αυτή. Aτέλειωτες συζητήσεις στο msn , στο messenger  τώρα. Μας πιάνει και η βλακεία μας στο Facebook και να κάποιος διαβάσει αυτά που γράφουμε δε ξέρω τι γνώμη θα σχηματίσει για εμάς ( καλά ξέρω ). Εννοείται πως συζητήσεις κάνουμε και απο κοντά, Καφεδάκια, κρασάκι, επίσκεψεις στο σπίτι, όλα τα έχουμε κάνει...Χμ μάλλον όχι όλα . Εχουμε ακόμα καιρό......

Στο καράβι για Κρήτη γνώρισα τον Μάνο με την οικογένεια του. Πατριωτάκι απο την Τουρλωτή απο τους πρωτους αναγνώστες μου.Την αδερφή του Νατάσσα τη νιώθω δικό μου άνθρωπο και ας μην έχουμε γνωριστεί ακόμα. Μας ενώνουν άλλωστε δυο μεγάλες αγάπες. Η Κρήτη και τα βιβλία.

Χαίρομαι που μαθαίνω τα νέα της Τζίνας . Θυμάμαι τα Αστροπελέκια ,μαθητές πρώτων τάξεων του δημοτικού και τώρα είναι έφηβοι. Η Τζίνα έγινε γιαγιά και με μαγεύει με τις φωτογραφίες της.


Φέτος το καλοκαίρι ήπια καφεδάκι με μια φίλη απο τις πρώτες αναγνώστριες του ιστολογίου μου και αυτή....Η Μαριλένα είναι η φίλη που αναφέρω παραπάνω...μιλάγαμε κάποτε για την Ελένη που ήταν μαθήτρια και τώρα έγινε μαμά. Πόσα σχόλια είχαμε ανταλλάξει τότε για την δασκάλα της μικρής της κόρης. Εγώ δούλευα μόλις ένα χρόνο και είχα σοκαριστεί με εκείνη τη συνάδελφο. Φέτος επιτέλους τα είπαμε και απο κοντά . Και είχα εκείνο το συναίσθημα που νιώθω όταν βγαίνω μετά απο καιρό με μια καλή φίλη. Πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Μιλάγαμε λές και γνωριζόμασταν χρόνια. Βασικά γνωριζόμαστε χρόνια...Είμαι σίγουρη πως το χειμώνα θα τα πούμε ξανά.

Φυσικά δε μπορώ να μη σας πω για τη Μαριλία Χμμ τη Μαριλία δε την ξέρω απο τα ιστολόγια. Ημασταν και οι δυο μέλη σε ένα εκπαιδευτικό site. Δασκάλα και αυτή απο την Κρήτη, με αγάπη και τρέλα για το διάβασμα και τα παιδιά ε δεν ήθελε και πολύ....Αργότερα βρεθήκαμε και μέσω των ιστολογίων μας και κάποια στιγμή εγώ βρέθηκα στον καναπέ της να τρώω πίτσα .Δε μας τάισε το κορίτσι πίτσα. Ειχε μαγειρέψει. Η πίτσα ήταν κρεπάλη βραδινή. Φυσικά εγώ μαζί με την Ευδοκία αφού θα μέναμε σπίτι της, της πήραμε και δώρο. Ε τι ευγενικά κορίτσια θα ήμασταν. Της πήραμε μπλάνκο. Οχι ένα όμως. Πήραμε και σε μπουκαλάκι και στιλό και ταινία..... Εσείς τώρα θα λέτε πως δεν πάμε καλά αλλά η Μαριλία πολύ το εκτίμησε (χο χο χο ). Καλά εντάξει, δεν ήταν μόνο αυτό το δώρο μας.....

Ο συνάδελφος Νίκος απο τη Νίσυρο. Που τον ζήλευα όταν εκείνος είχε 5 παιδιά και εγώ 25. Του έκλεψα πολλές ιδέες και τα βιβλία που μου έχει δωρίσει με έχουν βοηθήσει πολύ. Νίκο μου σε ευχαριστώ!

Αγαπημένο πρόσωπο και φίλη πλέον η Ειρήνη , η κόρη της Αχτίδας. Ηπιαμε καφέ στην Κρήτη, στην Αθήνα και ελπίζω να τη δω σύντομα γιατί πλέον δε συντονιζόμαστε. Χρήστοοοοοοο μετά την Καλαμάτα θέλω και Θεσσαλονίκη.  ( παρακάτω γράφω για την Καλαμάτα ).

Γνώρισα και τη Λίνα. Συνάδελφος και αυτή. Θυμάμαι τις αναρτήσεις τότε που περίμενε τις διακοπές για να βρεθεί με τον αγαπημένο της. Την αγωνία της για τη μετάθεση, να φύγει απο το νησί, να πιάσει στεριά να ναι κοντά στον άνθρωπο της. Καταστάσεις που της έζησα αργότερα και εγώ. Οταν τα περνούσε αυτά η Λίνα εγώ δεν είχα γνωρίσει τον Χρήστο. Μιλάμε πλέον μέσω facebook και χαίρομαι τόσο πολύ για εκείνη.

Τα πρόσωπα που έχω ήδη αναφέρει είναι απο τα πρώτα βήματα του ιστολογίου μου . Χαίρομαι που γράφουν ακόμα και με αυτούς που δε γράφουν όπως η Νατάσσα ( στο ιστολόγιο της δε γράφει, γράφει όμως αλλού και χαίρομαι γι αυτό)  ο Μάνος και η Ειρήνη  έχουμε κρατήσει επαφή .

Περνώντας το χρόνια γνώρισα και τους Μικρους Μεγάλους.
Ετσι γνώρισα τον Χρήστο , την Κατερινα και την Ασπα. Αργότερα έζησα τη μοναδική εμπειρία των Ψηφιακών Γειτονιών.
Εκεί γνώρισα την Μαρία, την Αγγελική, την Παναγιώτα ,την Σοφία, την Κική και άλλα κορίτσια.Με είχαν πιάσει οι ντροπές μου και μετάνιωσα τόσο πολύ που δεν πλησίασα κόσμο, που δε μίλησα περισσότερο ( ή καθόλου)  με πρόσωπα που διάβαζα καθημερινά. Ελπίζω να γίνουν ξανά οι Ψηφιακές Γειτονιές για να έχω την ευκαιρία.Να μιλήσω στη Γεωργία που έχουμε πει τόσα πολλά μέσω μηνυμάτων, την Δήμητρα που την είχα ταράξει πέρυσι στα mail. Θα ήθελα να γνωρίσω την Ελπίδα στην όμορφη Θεσσαλονίκη. ( ε να δεν πρέπει να με πας Χρήστο ; είναι και η Ελπίδα εκεί).
Tρελή φαν και της Μαμάς Μαδοπούλου λατρεύω να διαβάζω τις αναρτήσεις....άλλες φορές με κάνει να γελάω και άλλες να κλαίω.

Φέτος το καλοκαίρι γνώρισα και την Τζένη. Συνάδελφος με την ίδια τρέλα και αγάπη για τη δουλειά μας και  πατριωτάκι. Αγάπησε και εκείνη και άφησε το όμορφο νησί για να έρθει εδώ. Βρεθήκαμε φέτος στο Θησείο  και όπως και με τη Μαριλένα ήταν να βρισκόμουν με μια πολύ καλή μου φίλη. Πέρασε ένα τρίωρο στο οποίο φυσικά μιλάγαμε για το σχολείο...Τώρα προς το παρόν τη ζαλίζω διαδικτυακά . Οπότε για να γλιτώσει απο μένα πρέπει να κανονίσουμε άμεσα το καφεδάκι. Και αν για τον απολογισμό της χρονιάς ο καφές ήταν τρίωρος ( βρεθήκαμε Ιούνιο) τώρα που έχουμε να κάνουμε ετήσιο προγραμματισμό πόσες ώρες λες να κρατήσει;

Αγαπημένο πρόσωπο και η  Στέλλα, Απο κοντά την έχω δει μόνο στις Ψηφιακές Γειτονιές αλλά τη νιώθω φίλη μου και ας μην έχουμε πει πιει ποτέ μαζί ένα καφέ. Στις αναρτήσεις της συχνά της γράφω σχόλια σεντόνια. Είναι σαν να κάνω ανάρτηση στην ανάρτηση της. Και λέω συχνά "άντε πότε θα με πας Καλαμάτα;"   Ε ; Πότε θα με πας; Για πες τώρα να έχω μάρτυρες τα παιδιά!

Θαλασσένια  πότε θα πιούμε εκείνο το καφεδάκι που λέγαμε;

Είμαι σίγουρη πως κάποιον θα έχω ξεχάσει. Θα κάνω update σίγουρα.

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους. Τον καθένα για άλλους λόγους. Που με ακούσατε, που με συμβουλεύσατε, που νοιαστήκατε...Που ρωτήσατε τι κάνω όταν είχα να γράψω καιρό.....Εδώ ως και σπίτι ψάχνουν να μου βρουν! ( εγώ το δικό σας θέλω , άντε με ξεσηκώσατε  )

Σταματάω εδώ γιατί μόλις ρώτησε ο σύζυγος "έκθεση ιδεών γράφεις τόση ώρα;"
Βασικά είχα πει πως θα σιδερώσω αλλά αναβάλετε για αύριο ( άλλο που δεν ήθελα)
Δε νομίζω να νομίζετε πως σας αποχαιρετώ με αυτή την ανάρτηση ε;
Σιγά μη σας αφήσω...
Αφήστε που φέτος με τα πα πα πα πι πι πι και παπί θα έχω να σας λέω πολλές ατάκες...

Πολλά φιλιά αγαπημένοι....και αν ξέχασα κανένα εδώ στην καρδιά μου δε τον έχω ξεχάσει.


ΥΓ Πατάω δημοσίευση χωρίς να τη διαβάσω...Τα ορθογραφικά που θα εντοπίσω αργότερα θα τα γράψω 5 φορές !








11 Σεπτεμβρίου 2015

Καλή χρονιά





Καλή χρονιά σε όλους! Μαθητές, γονείς, συναδέλφους.
Να είναι ήρεμη, δημιουργική με πολλές πολλές χαρούμενες στιγμές.
Μια ευχή παραπάνω για τα πρωτάκια! Όλα τα πρωτάκια σε όλες τις βαθμίδες....που κάνουν ένα νέο ξεκίνημα...

Δασκάλα πρώτης φέτος. Πρωτάκι και εγώ και είμαι ενθουσιασμένη γιατί είναι η τάξη που ήθελα και κατάφερα να "πάρω" και ας πήγα τελευταία στιγμή επίσημα στο σχολείο.


Τώρα που μαζεύτηκα θα τα λέμε πιο συχνά!
Πολλά φιλιά σε όλους σας!

12 Ιουλίου 2015

Δωράκια για τους μαθητές μου


Ενώ η Σύνοδος Κορυφής είναι σε εξέλιξη εγώ βγήκα στο μπαλκόνι να γράψω ανάρτηση.

Πάμε όμως λίγο πίσω , ένα μήνα πριν ακριβώς.Το διάστημα λίγο πριν το κλείσιμο των σχολείων διάβαζα πολλές αναρτήσεις σχετικά με τα δωράκια που ετοίμαζαν οι γονείς για τους δασκάλους των παιδιών τους. Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι πολύ όταν παίρνω δώρα. Ποιος δε χαίρεται άλλωστε; Παίρνω δωράκια κάθε χρόνο. Στην γιορτή μου, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, κάποιες φορές στα γενέθλια και περισσότερα στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Ολα είναι ξεχωριστά για μένα.
Αφού λοιπόν ξέρω πόση χαρά δίνει σε κάποιον ένα δώρο κάνω και εγώ δωράκια στους μαθητές μου.

Ενα μολύβι, μια γόμα, ένας συνεδετήρας , μια καραμέλα ,ένας μαρκαδόρος... και ένα σημείωμα ήταν τα δικά μου δώρα για φέτος. Μικρή η αξία, μεγάλη η αγάπη.


Για τα κορίτσια

Και για τα μικρά μου αγόρια









Το κείμενο που συνόδευε το δωράκι μου...


Αγαπημένο μου παιδί 

Για να θυμάσαι το όμορφο ταξίδι που περάσαμε μαζί στην Β τάξη σου χαρίζω....

...ένα μαρκαδόρο για να βάζεις χρώμα στα όνειρα σου
... ένα  μολύβι για να γράψεις την δική ΣΟΥ ιστορία.
... ένα συνδετήρα για να "καρφιτσώνεις" όμορφες αναμνήσεις.
..μια γόμα για να ξέρεις πως είναι "εντάξει" να κάνεις λάθη.
... μια καραμέλα για να έχεις ένα  γλυκό γλυκό καλοκαίρι.

Να θυμάσαι πάντα πως σ αγαπώ και είμαι περήφανη για σένα!




Τα δωράκια μπήκαν σε χάρτινα χωνάκια και ... έτοιμα!





Τα προσωπάκια έλαμψαν απο χαρά, το χαμόγελο έφτασε μέχρι τα αυτιά και κόντεψαν να με γκρεμίσουν με τις αγκαλιές και τα φιλιά ..





ΥΓ Δεν πάω καθόλου καλά. Χθες ( 11 Ιουλίου ε;) έψαχνα στο διαδίκτυο υλικό για τις πρώτες μέρες στην τάξη ( δραστηριότητες, δωράκια καλωσορίσματος  ).
Απο το να ακούω ειδήσεις η αλήθεια είναι πως είναι πιο ευχάριστο.




Καλή δύναμη σε όλους μας.
Ελπίζω και εύχομαι όλα να πάνε καλά...για όλους μας
Και να είμαστε ενωμένοι...όλοι μας











5 Ιουλίου 2015

Ευχές για το καλοκαίρι

Το σχολείο έχει κλείσει εδώ και κάποιες εβδομάδες και εγώ όλο λέω πως θα γράψω τα νέα των τελευταίων ημερών και όλο δε το κάνω...Σήμερα λίγο πριν στηθούμε μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος είπα να κάνω ανάρτηση. Δεν έχει καμία σχέση με το δημοψήφισμα , με τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ. 

Πάμε λοιπόν στις 11 Ιουνίου που ήταν η τελευταία μέρα που μπήκαμε στην τάξη. Στις 12 πήγαμε εκδρομή και στις 15 τα παιδιά πήραν τους τίτλους προόδου , είπαμε καλό καλοκαίρι, αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και αποχαιρετήσαμε το σχολείο μας. 
Την παρακάτω ιδέα την πήρα απο το ιστολόγιο "Ιδέες για δασκάλους" . Είχα διαβάσει την ανάρτηση της πέρυσι αφού είχε κλείσει το σχολείο. Την αποθήκευσα  και φέτος την υλοποίησα. Με προβλημάτισε το γεγονός πως τα παιδιά είναι 26 και θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο, ίσως και να τα κούραζε αλλά τελικά όαλ πήγαν καλά.
Αρχικά έφτιαξα φακέλους χειροποίητους με μια απλό χαρτί Α4 και το συρραπτικό.
Εγραψα στους φακέλους τα ονόματα των μαθητών μου και στη συνέχεια τα παιδιά τους ζωγράφισαν ( τυχαία η επιλογή ποιος θα ζωγραφίσει τον φάκελο ποιου)



Στην μία πλευρά λοιπόν υπήρχε γραμμένο το όνομα κάποιου παιδιού και στην άλλη η ζωγραφιά τους. 
Την επόμενη μέρα οι φάκελοι μπήκαν με καρφιτσούλα στον φελοπίνακα με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται το όνομα του κάθε μαθητή.
Στη συνέχεια μοίρασα στα παιδιά χαρτάκια -26 χαρτάκια στο κάθε παιδί- και τους ζήτησα να γράψουν μια ευχή για τον κάθε συμμαθητή τους. 
25 ευχές δηλαδή και μία για τη δασκάλα τους 26.    




Στη συνέχεια βάζαμε τις ευχές μας στους φακέλους μας....



Οι φάκελοι αρχικά ήθελα να διαβαστούν στο σπίτι. Με λύπη μου όμως τυχαία ανακάλυψα πως κάποια παιδιά ( 2 συγκεκριμένα) δεν έγραφαν ευχές...έγραφαν άσχημες κουβέντες.
"Είσαι χαζή"  "Είσαι χοντρή"
Ετσι άλλαξα σχέδια και ζήτησα στα παιδιά να τα διαβάσουν στο σχολείο. Οποιο παιδί έπαιρνε καποια λόγια τα οποία θα το στεναχωρούσαν ζήτησα να το σκίσουν και να το πετάξουν.
"Κανείς δε θέλει να θυμάται πως τον είπατε χαζό"
Στεναχωρήθηκα αλλά δε μπορούσα να κάνω κάτι γι αυτό. Δεν είχε νόημα να τους πω εγώ τι θα γράψουν. Συζητήσαμε βέβαια γιατί δεν είναι σωστό αλλά μέχρι εκεί. Τελευταία μέρα, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για να σχολάσουμε δεν προλάβαινα να κάνω και πολλά. 
Το αναφέρω στους συναδέλφους για να ξέρουν. Αν ο φάκελος πήγαινε στα σπίτια τους η στεναχώρια θα ήταν μεγαλύτερη και ίσως θα υπήρχε και κάποιο θέμα με κάποιο γονιό. Πάντως τα παιδιά που το έκαναν στεναχωρήθηκαν γιατί είδαν τους συμμαθητές τους να πετάνε τα χαρτάκια τους στα σκουπίδια. Ετσι ζήτησαν συγγνώμη και είχαν και την απορία "θα με θυμάσαι το καλοκαίρι;"





Εγώ πάντως με τόσα όμορφα λόγια θα σας θυμάμαι μικρά μου!


Εδώ θα βρείτε την ανάρτηση της Γαλήνης