16 Φεβρουαρίου 2016

Η πιο γλυκιά βάφλα!

Όσοι με διαβάζετε καιρό θυμάστε εκείνη την υπέροχη πρώτη μου χρονιά στην Αθήνα, παρέα με τα εκτάκια μου. Ήταν η πρώτη χρονιά που θα αναλάμβανα Στ τάξη και είχα τρελό άγχος. Συνάδελφισσες που είχαν πάρει Στ μου έλεγαν πως είναι έρωτας και πως δε θα θέλω να την αφήσω αυτήν την τάξη.Πόσο δίκιο είχαν. 
Με εκείνα τα παιδιά δέθηκα πάρα πολύ. Ακόμα και σήμερα μιλάμε μέσω skype , facebook και πρόσφατα και μέσω viber.  Είχαμε ήδη βρεθεί 3 φορές. Ή μία φορά ήταν απλά ένα πέρασμα μου απο την πλατεία και ήμουν τυχερή γιατί κατάφερα να δω κάποια παιδιά. Στη συνέχεια μια μητέρα κανόνισε να μαζευτούν τα παιδιά σπίτι της για πίτσα και ξαφνικά έσκασα μύτη εγώ. Αναλυτικά είχα γράψει εδώ Αλλη μια φορά βρεθήκαμε στην πλατεία , κανονισμένο αυτή τη φορά. 

Πριν λίγο καιρό μια μαθήτρια μου , μου έγραψε στο skype "Κυρία μου έχετε λείψει"  .
Ε δε χρειάστηκε πολύ συζήτηση. Μέσα σε 2 εβδομάδες μιλήσαμε μεταξύ μας τα κορίτσια ( θα ήταν μόνο για κορίτσια αυτή η συνάντηση)  και το κανονίσαμε. Η Κ άλλαξε και το μάθημα που είχε για να μπορέσει να έρθει. Βρεθήκαμε στην πλατεία αλλά τώρα πλέον μεγαλώσανε και δεν μείναμε εκεί στο παγκάκι. Οπως είπε και η Κ "ε τι είμαστε, περιστέρια, θα παγώσουμε".
Πήγαμε λοιπόν σε ένα καφέ για βάφλες.  Πέρασε ένα 3ωρο που δεν κατάλαβα πως πέρασε.  Μιλάγαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά ."Θυμάστε κυρία τότε που....." το άκουσα άπειρες φορές. Μου έλεγαν τα νέα του γυμνασίου, τα νέα απο τα αγόρια , τις σκέψεις τους , τα όνειρα τους. Η Α μου έδειχνε φωτογραφίες απο το Πανεπιστήμιο στη Σκωτία που θέλει να πάει για να σπουδάσει Νομική. Και εγώ άκουγα και καμάρωνα. Και ναι ένιωσα τόσο τυχερή! Και είναι αυτή η ικανοποίηση που νιώθεις, που τα παιδιά σου δε σε έχουν ξεχάσει. Ίσα ίσα στα 15 τώρα πια σε θυμούνται , σε σκέφτονται , σε αγαπάνε, και σε εμπιστεύονται. 
Υποσχεθήκαμε σύντομα να πάμε για πίτσα μαζί με τα αγόρια αυτή τη φορά...