4 Ιουνίου 2017

Χάρισε χαμόγελα....

Να μαι πάλι αλλά πάλι άργησα....Εντάξει δείξτε επιείκεια ! Τελευταίες μέρες στο σχολείο, θεατρικό και οξεία καλοκαιρίτιδα σε μικρούς και στην μεγάλη.
Δε ξέρω με τι να ξεκινήσω να γράφω για τη χρονιά που πέρασε. Τυχαία λοιπόν η επιλογή όπως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες. 
Εδώ να σημειώσω ένα σημαντικό  θέμα που είχα να αντιμετωπίσω στην αρχή της χρονιας με μια μαθήτρια μου. Με λύπη μα και θυμό παρατήρησα απο την πρώτη μέρα πως μέσα στην τάξη υπήρχε έκδηλος ρατσισμός απέναντι στο παιδί αυτό εξαιτίας του χρώματος της. Ναι ρατσισμός....Όχι τύπου "αααα είσαι μαύρηηηηη, είσαι μαύρηηηηηη". Πιο δύσκολα πράγματα. Περνάει η μαθήτρια αγγίζει ένα θρανίο και βγαίνουν στο λεπτό τα αντισηπτικά μαντιλάκια. Ακουμπάει το μολύβι ενός παιδιού .....και το παιδί πετάει το μολύβι στα σκουπίδια. Ναι καλά διαβάζατε. Έγινα έξαλλη. Πόνεσε η καρδιά μου αλλά θύμωσα πολύ. Ναι με τα παιδιά. Γιατί έτσι φέρονταν το σύνολο των αγοριών και τα κορίτσια δεν έκαναν τίποτα. Ξεκίνησε λοιπόν συζήτηση. Μαραθώνιες συζητήσεις. Με ή χωρίς την μαθήτρια μπροστά . Την έβαζα συνεχώς να μοιράζει τετράδια. Τι θα έκαναν ; Θα πέταγαν και το τετράδιο. Τα παιδιά μπορώ να πω πως σοκαρίστηκαν. Αυτό με σόκαρε ακόμα περισσότερο. Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Χαίρομαι που άλλαξαν στάση. Μήνες αργότερο εκείνο το παιδί που είχε πετάξει το μολύβι , έκατσε μαζί της στο θρανίο. Δε μπορώ να πω πως κάνουν παρέα στο διάλειμμα ( έχει έναν φίλο κολλητό πάντως) αλλά δε την ενοχλούν. Απο την αρχή έβαλα τα όρια στην τάξη, μίλησα, φώναξα και την υπερασπίστηκα. Δεν άφηνα τίποτα να πέσει κάτω. Ακόμα και ένα βλέμμα τους , το έβλεπα , σταμάταγα το μάθημα και μίλαγα....Πόσες ατέλειωτες ώρες. Δεν πήγε τίποτα χαμένο ευτυχώς.

Μια μέρα απο αυτές της μαραθώνιας συζήτησης τους μοίρασα χαρτάκια και τους είπα να μοιράσουν χαμόγελα. Να διαλέξουν ένα παιδί -όχι τον κολλητό τους-και να του γράψουν τον λόγο που είναι χαρούμενα που είναι το παιδί αυτό στην τάξη τους. Με χαρά είδα πως μαθήτρια μου σκέφτηκε εκείνο το κορίτσι . Δεν ήθελα να πω εσύ γράψε γι αυτόν με το ζόρι αλλά θα στεναχωριόμουν αν κάποιο παιδί δεν έπαιρνε χαρτάκι. Είχα βέβαια έτοιμο το plan B. Θα έγραφα κάτι εγώ! Ευτυχώς δεν χρειάστηκε.













5 σχόλια:

  1. μπραβο μπραβο μπραβο σου Αννα μου... Και μπραβο στα παιδακια σου που έχουν ανοιχτα αυτια και ανοιχτες καρδιες... Μακαρι αυτο το κοριτσακι να μην χρειαστει να αντιμετωπίσει τετοια συμπεριφορα!! φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τί συγκινητική ανάρτηση Άννα! Οι δύσκολες στιγμές του λειτουργήματος. Γεια σου και απο μένα και καλώς σε βρήκα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με μεγάλη καθυστέρηση σου απαντώ Βιβή μου!
      Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  3. Χαιρετώ μετά από πολύ καιρό, δε νομίζω να με θυμάστε, πάντως δυο τρεις φορές σας έχω ξανασχολιάσει. Με πικρή διαπίστωση που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια (και εντός και εκτός σχολείου), θεωρώ ότι τα παιδιά είναι μεν αθώα είναι όμως και σκληρά. Όταν η γενιά μου πήγαινε δημοτικό υπήρχε αυτό που λέμε βία, κυρίως λεκτική, την οποίαν είχα υποστεί κατά περιόδους στο δημοτικό, κυρίως όμως στο γυμνάσιο (ευτυχώς είχα παρέες)εξαιτίας του αδύναμου χαρακτήρα που είχα τότε. Προχωρώντας τις τάξεις το φαινόμενο αυτό εις εμένα είχε εξαφανιστεί (δυνάμωσε ο χαρακτήρας μου). Είναι πολύ σημαντικό οι εκπαιδευτικοί να αποτρέπουν το φαινόμενο της βίας (που εδώ εκφράζεται με τον ρατσισμό), όμως στα κακώς κείμενα του κλάδου είναι και αυτό. Λίγοι είναι οι εκπαιδευτικοί που ασχολούνται με την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, ευτυχώς είστε μέσα σε αυτούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διονύση φυσικά και σε θυμάμαι!
      Πως είσαι; Έδωσες τελικά ξανά εξετάσεις φέτος; Αν θυμάμαι καλά θα έδινες ξανα.
      Προσπαθώ να μην αφήνω τίποτα στην τύχη, τίποτα που να πέσει στην αντίληψη μου να περάσει έτσι.
      Είναι βασικό τα παιδιά στο σχολείο να νιώθουν χαρά και ασφάλεια!

      Διαγραφή